برای ژاکتی که دوسش دارم

 این روزها وقتی ژاکت گوش میدم احساس میکنم آقای چاووشی خیلی دلخوره از من٬

از همه!

از اینهمه انتقاد...از اینهمه دوری...از اینکه فقط متاسفم رو دوست داریم

از اینکه همه چیز با متاسفم مقایسه میشه...

ازاینکه نمیبینیم یکی به خاطر ما آلبوم متفاوت به بازار داد!

یکی که فکر میکرد مثل همیشه درک میکنیم دلیل خوندن تک تک تراک هاشو...

فکر میکنم دلخوره از اینکه همه چاووشی امروز رو بی خیال شدیم

و رفتیم سراغ چاووشی گذشته

یعنی اینهمه دوری و انتقاد و دلخوری و حرف، حق یه آلبوم هست؟؟؟

نمیدونم...

 من شخصا به عنوان یه طرفدار خیلی معمولی که عمرا به پای

 طرفدارهای حقیقی آقای چاووشی برسه وقتی ژاکت رو گوش میدم  غصه ام میگیره

میترسم که ناخواسته دلشو شکسته باشیم  وقتی میگه

قلب شکستم از حقش نمیگذره

احساس میکنم منظورش با من و طرفدارش هست وقتی میگه

با اینهمه زخم زبون مثل آتیشن آدما

دلم به حال مظلومیت ژاکت میسوزه وقتی میگه رسم کدوم نبرده؟

فکرشو کن داره میگه: روا نبود که اینجوری از دلتون جا بمونم (دل تو)

اصلا چرا میگه از خودم از دنیا خیلی خستم بابا

بغضم میگیره وقتی میگه مردم از صبوری...از اینهمه دوری!!!

گریه ام میگیره وقتی خیلی خاص میگه سهم دلم اینه...

و باور میکنم دلخوره ازمون وقتی میگه جای این بی مهری کاش منو میفهمید

در کل

اینا نظرات شخصی وحرفای کودکانه و ساده و احساسی و دلی من بود که نوشتم همین